Stelvio 2018

Żegnam się z Bawarią z postanowieniem, że zagoszczę tu na dłużej w drodze powrotnej. Szybko docieram do granicy Austrii, i już jestem w Tyrolu Północnym. Wracam nad Inn i kieruję się w stronę jego stolicy Innsbrucka. W tym stutysięcznym, alpejskim mieście, które dwa razy było gospodarzem Zimowych Igrzysk Olimpijskich, we wrześniu tego roku odbędą się Mistrzostwa Świata w Kolarstwie Szosowym. Poświęcam cały dzień na rekonesans po trasach czempionatu. Podjazd do Igls 1032 m n.p.m., oraz finałowa ścianka Gramarboden 886 m n.p.m., o nachyleniu dochodzącym do 25%, są świetnym treningiem przed wjazdem we włoskie Alpy. Zwiedzam też skocznię narciarską Bergisel, przy której znajduje się punkt widokowy z zachwycającą panoramą miasta na tle alpejskich szczytów.

Aby przedostać się do Włoch, muszę wspiąć się na graniczną przełęcz Brenner o wysokości 1374 m n.p.m. To 30 km podjazdu, który na początku jest dość stromy, a ja mam już w nogach 7 dni i 1000 km jazdy w trudnym terenie. Widok tablicy z napisem ITALIA, sprawia że w jednej chwili zapominam o zmęczeniu. Cieszę się, że tak szybko i bez komplikacji dotarłem do Włoch. Stąd do Stelvio mam już tylko jeden dzień jazdy. Z przełęczy zjeżdżam drogą dla rowerów. Jest ona świetnie wkomponowana w teren. Włochy bardzo pozytywnie zaskoczyły mnie rozbudowaną infrastrukturą rowerową. Od razu widać, że wszyscy kochają tu kolarstwo. Każdą alpejską doliną przebiega trasa rowerowa, z której korzystają zarówno kolarze, jak i turyści na rowerach ze wspomaganiem elektrycznym. Szlak przebiega z dala od głównej drogi. Często tuż nad rzeką. Włosi wykorzystują też stare, zamknięte dawno temu alpejskie drogi. Wylewają na nich gładką jak stół asfaltową ścieżkę rowerową. Wszystko jest perfekcyjnie oznakowane. Jest dużo tablic informacyjnych z mapami i drogowskazów. Przy bardziej stromych odcinkach są znaki ostrzegawcze, a tunele są dobrze oświetlone. W każdym z miasteczek położonych na trasie, szlak przeprowadził mnie przez jego zabytkowe centrum. Tu dopiero mogłem poczuć prawdziwy klimat Południowego Tyrolu. Mam wrażenie jakby czas się w nich zatrzymał. Nikomu się tu nie spieszy. Ulice pełne są kawiarnianych ogródków obleganych od rana. Ludzie siedzą w nich popijając aromatyczną włoską kawę i wpatrują się godzinami w górujące nad miastami szczyty Alp. Podróżowanie rowerem wśród tak malowniczych krajobrazów to czysta przyjemność. Są chwile, gdy przeciskając się powoli wąskimi uliczkami docieram do tak urokliwych zakamarków, że chciałbym się tu zatrzymać i nigdzie dalej już nie jechać.

Nocuję w Bolzano. Wieczorem zwiedzam miasto, które jest stolicą Tyrolu Południowego. Jest to dwujęzyczny region Włoch. Nazwy miejscowości podawane są po włosku i po niemiecku. Choć językiem urzędowym jest włoski, większość mieszkańców mówi tu po niemiecku i nazywa siebie Tyrolczykami Południowymi. Tereny te są rdzennie austriackie. Zostały wcielone do Włoch po I wojnie światowej. W Merano, które dziś jest jednym z najsłynniejszych uzdrowisk Europy, kurowała się słynna cesarzowa Elżbieta Bawarska (Sisi).  Bajkowy ogród botaniczny rozciągający się  wokół zamku w którym mieszkała, zachwyca różnorodnością kwiatów i roślin z całego świata.

Na brak zieleni nie mogę też narzekać na campingu w Prato. Małym miasteczku położonym na wysoko 880 m n.p.m. tuż przy drodze na przełęcz Stelvio. Warunki są tu naprawdę luksusowe. Do dyspozycji mam kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy z dużym basenem.  Namiot rozbiłem pod sosną śródziemnomorską, z której zwisały długie szyszki przysłaniając mi delikatnie widok ośnieżonych szczytów Alp. Jest cudownie. Cieszę się, że w tak pięknym miejscu założyłem bazę na kolejne trzy dni, podczas których będę wspinał się do najwyżej położonych miejsc mojej wyprawy.

Na rozgrzewkę zaliczam podjazd do Maso Corto, stacji narciarskiej w dolinie Val Senales na wysokości 2011 m n.p.m. Wspinaczka zaczyna się od tunelu o długości 1160 metrów. Jest w nim stromo (7-8% nachylenia). Jazda w takim „kominie” jest dość nieprzyjemna. Jest niebezpiecznie, a każdy samochód powoduje duży hałas. Kolejne tunele są już dużo krótsze. Jedzie mi się coraz lepiej. Szybko docieram do przepięknego jeziora Lago di Vernago położonego na wysokości 1689 m n.p.m. Woda w jeziorze ma niesamowity turkusowy kolor, a wokół niego rosną stare modrzewie. 300 metrów powyżej jeziora leży Maso Corto. Zimą to miejsce jest popularne wśród narciarzy z Polski. Znajduje się tu stacja kolejki linowej, którą w 6 minut można dostać się na lodowiec Hochjoch 3280 m n.p.m. Na górze jest dość chłodno więc na zjazd zakładam kurtkę i ochraniacze na buty. Po 30 minutach ekscytującej jazdy z prędkością 50-60 km/h docieram bezpiecznie do doliny Adygi i jej brzegiem wracam do Prato.

Jedenastego dnia mojej wyprawy od rana jestem bardzo podekscytowany. Ruszam drogą, którą Włosi nazwali „Strada del Passo dello Stelvio”. Pogoda jest wyśmienita. Na niebie ani jednej chmurki. Marzyłem o takiej pogodzie podczas wjazdu na Stelvio. Spełniło się! To nagroda za cały trud jaki włożyłem by tutaj dotrzeć. Bez bagażu jedzie mi się bardzo dobrze. Nogi nabrały mocy napędzając ciężki rower przez 1300 km. Nie chciałem robić z tego podjazdu wyścigu. Wręcz przeciwnie, celebrowałem każdy jego kilometr delektując się wspaniałymi widokami. Mimo tego bez problemu wyprzedziłem kilku kolarzy-amatorów. Oczywiście do tempa zawodowców, którzy wielokrotnie ścigali się na tu na Giro de Italia dużo mi brakuje. Oni jeżdżą tutaj dwa razy szybciej. Ta legendarna przełęcz nosi tytuł „Cima Coppi  Par Excellence” najwyższego punktu, jaki kiedykolwiek osiągnął ten wyścig. Nazwa została nadana na cześć Fausto Coppi, który pięciokrotnie wygrał Giro de Italia.  Wspinaczka na przełęcz to 25 km jazdy ze średnim nachyleniem ponad 7 %. Do pokonania mam 1900 metrów przewyższenia. Droga przypomina serpentynę. Każdy zakręt ma przypisany numer. W sumie jest ich 48.  Po 2 godzinach i 30 minutach zdobywam PRZEŁĘCZ STELVIO – 2760 m n.p.m. – królowa alpejskich przełęczy. Jestem bardzo wzruszony. Przez ostatni rok każdego dnia myślałem o tej chwili nie mogąc się jej doczekać. Wyciągam biało-czerwona flagę, tę samą którą towarzyszyła mi we wszystkich wyprawach. Przechowywana głęboko w szufladzie była ostatnim reliktem starych czasów. Gdzieś w głębi duszy czułem, że jeszcze kiedyś będzie mi dane wwieźć ją wysoko i wyciągnąć by mogła załopotać smagana górskim wiatrem. Na górze jest dużo śniegu. Tuż obok jest lodowiec, a na nim 30 km tras narciarskich. Co ciekawe czynne są tylko przez kilka letnich miesięcy, gdy otwarty jest wjazd na przełęcz.